Schrijver, journalist, regisseur.
Ook te boeken als spreker, of dagvoorzitter.
Twee jaar terug. De zaal is groot, maar net te klein voor mijn collega’s en hun kroost. Om de chaos compleet te maken, staat er een Piet achter een draaitafel hysterische platen te draaien. Ik smacht naar de eenvoudige liedjes uit mijn jeugd, zonder stampende beat.
Op 1 oktober had er een klein meisje met blonde vlechtjes en een veel te grote tas voor het eerst naar school moeten gaan. Vrolijk en trots zou ze naast haar grote broer hebben gelopen, hand in hand misschien, maar in ieder geval samen.
Op het internet blijkt er een groep ouders actief te zijn die de hielprik niet nodig vindt. Het zou bijvoorbeeld een ‘energetische inbreuk’zijn, ‘niet in strijd met het geloof’ (iets met het bloed dat zich dan buiten het lichaam bevindt), ‘onethisch’ en uiteraard ‘verschrikkelijk zielig’. Sommige mensen beweren zelfs dat het DNA stiekem wordt opgeslagen in (al dan niet) geheime databanken.
De avond voor vertrek. We bereiden ons voor om de auto in te pakken. Kampeerspullen, tassen, kleding en slaapzakken; alles ligt over de vloer van de woonkamer. Gesorteerd in onduidelijke stapeltjes chaos. Nils keert de zojuist ingepakte tas met speelgoed om en roept: “Die was ik kwijt!”
Twee jaar geleden speelden ze samen in de tuin. Een doodgewone dag, fris maar zonnig. Het was net zomer, of de zomer was net voorbij; hij weet het niet meer. Het enige dat hij zich nog kan herinneren, is dat alles daarna anders werd. Hoe het rennen van zijn zoon overging in lopen, wankelen, vallen. De diagnose vlak voor kerst.
