Schrijver, journalist, regisseur.
Ook te boeken als spreker, of dagvoorzitter.
Het is vijf over vijf. We zitten aan de grote tafel van Tijd voor Max: Metakids-ambassadeur Dieuwertje Blok, Metakids-bestuurder Niels Wensing, metabole arts Sabine Fuchs, en ik. Nog even en we zijn live, om veertig minuten lang te praten over metabole ziekten. En dat is nodig, want nog steeds weten maar weinig mensen wat de impact van deze ziekten is.
Onhandig lig ik in de stoel. De nieuwe tandarts rommelt in een la, pakt een spiegeltje en inspecteert aandachtig mijn kiezen. "Zo", zegt hij, "dus u woont in Hilversum?" Ik mompel onduidelijk. Iets wat lijkt op een ja. "En u wilt ook uw zoon inschrijven?" Hij trekt het spiegeltje terug. "Graag", zeg ik snel. Hij lacht: "Dat kan, heeft u nog meer kinderen?"
Zondag is het Moederdag. De een noemt het een handige vondst van de commercie, de ander ziet een eeuwenoude traditie. Voor velen betekent het vooral gerommel in de keuken, te zachtgekookte eitjes, geperste sinaasappelsap met stukjes schil en paardenbloemen uit de tuin. Er zijn knutsels, op school gemaakt of met de vaders. Ondefinieerbare tekeningen vol liefde en overtuiging.
'Maanden nadat onze dochter Liv was overleden, zaten we in een kamertje in het ziekenhuis. Tot op dat moment wisten we niets over de ziekte van onze kinderen. Alleen dat het verloop grillig en onbekend was.
Steeds vaker krijg ik de vraag: ‘Heb je het al verwerkt?’ Gevolgd door een bezorgde blik. Of ik geen hulp moet zoeken omdat ik zo vaak aan mijn dochters denk. Dagelijks nog wel! En of het niet eens tijd wordt om… Je weet wel: verder te leven.
'Er is vaak verbazing. Soms een vleug verbijstering. Twee kinderen verloren, en toch elke dag je bed uitkomen. Plannen maken voor de toekomst. Lachen met het kind dat leeft. Dan moet je wel heel sterk zijn.
